Χρειάστηκε μια πανδημία για να βγει έξω το πρόβλημα που έκαιγε μέσα στα σπίτια επί δεκαετίες. Το πρόβλημα που έχει τις ρίζες από την μέρα που γεννιέται ένα κορίτσι.
Τότε όλοι λένε στους γονείς καλή τύχη, ενώ αν γεννηθεί αγόρι γίνεται γλέντι.
Μία φλόγα που έκαιγε την ψυχή της.
Τελειώνοντας την σπουδές έπρεπε να παντρευτεί. Για να ακολουθήσει τα όνειρα της ( αν είχε, αν της άφηναν)
Αναγκαστικά έπρεπε να είχε και ένα άντρα δίπλα .Έτσι αναγκαστικά παντρεύτηκε. Αλλά πάλι συναντά εμπόδια.
Γίνονται αλλαγές στη χώρα. Αλλάζει το σύστημα. Χάος.
Οι άντρες φεύγουν. Εγκαταλείπουν την χώρα.
Μένει το κοριτσάκι πάλι μόνη της. Αλλά τώρα ειναι δεμένη.
Εγκλωβισμένη.
Να κλαίει. Να μιλά με τον εαυτό της.
Να χτυπιέται με τοίχους.
Πόλεμος στη ψυχή της . Βία στον εαυτό της . Έτσι είναι χτισμένη η κοινωνία .
Μια γυναίκα είναι ντροπή να έχει άποψη, να έχει απαιτήσεις, να ταξιδέψει μόνη της, να είναι περιποιημένη, να ζήσει μόνη της, να ανακαλύψει το δρόμο της ζωής της μόνη της.
Αναγκαστικά θα ακούει ότι της σερβίρουν το σόι, οι κοινωνίες, οι κουλτούρες του λαού.
Να κλαίει το κορίτσι μόνη της και κρυφά.
Όταν την βλέπανε να κλαίει, την ρωτούσαν και γιατί κλαίει;
Φουσκώνει η ψυχή της λίγο λίγο σαν μπαλόνι που του βάζουν αέρα μέσα και στην ψυχή της έμπαινε αδικία και βία.
Μέρα με την μέρα σκότωναν και σκότωνε την ψυχή και την ζωή της.
Υπομονή.
Υπομονή.
Πέρναγαν τα χρόνια...
Δεν είχε φως. Δεν είχα πού να στηριχθεί.
Δεν είχε πού να μιλήσει. Ένιωθε μόνη. Ένιωθε πως είχε μπει σε τούνελ. Στενό. Πολύ Στενό. Χωρίς να μπορέσει να γυρίσει πίσω. Χωρίς πίσω γυρίσματα.
Παντρεύεται. Ωχχχχ ...
Πρέπει να είναι υπηρέτρια σε όλους. Να μην βγάζει μιλιά.
Και έτσι κάνει νομίζοντας πως θα βρει την γαλήνη της.
Ωχχχ όχι, πάλι κάτι θα βρεθεί, κάτι θα βρούνε να της τα πούνε.
Είναι σε όλα- ναι- γιατί αλλιώς είναι κακή γυναίκα, δεν είναι ηθική.
Η μόνη παρηγοριά της ήταν, να βρεθεί λίγο λίγο έστω και στην τουαλέτα μόνη της όπου να ξεσπάσει να κλαίει. Τα δάκρυα στα κρυφά ήταν οι φίλοι της.
Παγώνει η ψυχή της μέρα με την μέρα.
Αλλά έρχεται ένα αγγελούδι στη ζωή της που από την μέρα που γεννήθηκε έγινε η ΜΗΤΕΡΑ της. Πάλι άτυχη το κοριτσάκι που έγινε μητέρα ,γιατί γεννήθηκε κορίτσι. Έφταιγε και γι’ αυτό. Τραύματα πολλά τραύματα.
Ο άντρας της μετανάστης. Εκείνη έπρεπε να είναι μέσα στους τοίχους, να μην βγει έξω, να μην μιλάει με κανέναν. Μόνο Μόνο στο σπίτι.
Πνίγεται και κάνει προσπάθειες να ενώσει την οικογένειά της που την λατρεύει.
Είναι το οξυγόνο της.
Καταφέρνει μες στον πόλεμο με ένα μωρό στην αγκαλιά να περάσει ζωντανή κι έτσι ενώθηκαν .
Ξεκίνησε νέο αγώνα. Να επιβιώσει.
Δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει τίποτα εκτός από να φροντίσει το παιδί της.
Να τρέχει και μόνη να τρέχει όσο μεγαλώνει με αγώνα και αξιοπρέπεια το παιδί της.
Παρόλα αυτά τους παρατάει ο άντρας για τον οποίο έκανε τόσες θυσίες για να είναι κοντά του.
Τους αφήνει στον αέρα.
Κλαίει. Η παρηγοριά της.
Το άγχος, ο φόβος, η ανασφάλεια είχαν διαλύσει την καρδιά της .
Μίλησε.
Την στήριξαν. Την κράτησαν όρθια.
Αγωνίστηκε.
Τα κατάφερε.
Είναι καλά τώρα. Τώρα καταλαβαίνει τι γινόταν.
Τώρα με την δουλειά με τα παιδιά και με τους καλούς ανθρώπους γύρω της κατάφερε να ξαναγελάσει.
Εχθές το γέλιο για εκείνην ήταν κάτι κακό ,σήμερα είναι αυτονόητο.
Εχθές αποτελούσε ταμπέλα για εκείνην να είναι περιποιημένη, σήμερα είναι αυτονόητο.
Εχθές ήταν ντροπή για εκείνην να είναι όμορφη, σήμερα με τις ρυτίδες νιώθει πως είναι η καλύτερη!!
Με εκτίμηση!
26/04/2023....
