γίνεται η ίδια πομπός και δέκτης μιας νέας γλώσσας, που δεν είναι άλλη απ’ τη γλώσσα της ποίησης.
Στην παρακάτω ενότητα με τον τίτλο «Στο φως περπαντώντας», κυριαρχεί το πάσχον σώμα ως θεμελιακό στοιχείο δόμησης των ποιημάτων. Το σώμα διχάζεται, γίνεται ξυλευμένο δέντρο, αλλού βρίσκονται οι ρίζες, αλλού ο κορμός, χάνει την πλαστικότητά του, άκαμπτο σαν κολόνα υπομένει.
“Η καρδιά μου μαραίνεται/γιατί ο πόλεμος/βλοσυρός ξυλοκόπος/τις ρίζες έκοψε στεγνά”
“ Μ’ ένα σώμα ερείπιο/πολλές φορές παραιτούμαι είπα”
Το χώμα/για στρώμα/πάπλωμα ουρανός/μες στ’ αστέρια το σώμα/η φύση, η γη ποτέ δεν με πρόδωσαν/μα οι άνθρωποι όλο πληγές/κάθε σήμερα σκέφτομαι το χθες/ρωτάω τον χρόνο: «εσύ τι μου λες;»/μου απαντάει: Προχώρα μην κλαις.
Και τέλος το πιο χαρακτηριστικό ποίημα με τον τίτλο «Σώματος υλικά»
Η καρδιά – βουνό που πέτρες βγάζει
Οι φλέβες – εργοστάσιο που ασβέστιο κατασκευάζει
Η γλώσσα – τσιμέντο αλέθει
Τα μάτια – πηγάδι νερό αναβλύζει
Το στομάχι – μπετονιέρα ανακατεύει
Το σώμα – μάντρα που χτίζεται
Με ό,τι «υλικά» έχει, έτσι θα ζήσει
Όπου το σώμα παραλληλίζεται (ποιητική αδεία φυσικά) με «μάντρα που χτίζεται» για να περιχαρακώσει την άλλη πλευρά, το αθέατο, το άρρητο, το μη σώμα. Είναι αξιοσημείωτη η εκφορά της άφατης οδύνης για το περίκλειστο και κατ’ επέκταση για το φθαρτό του σώματος.
Μέσω της τέχνης αφηγείται και περιγράφει, θρηνεί για το ανεπαρκές του κόσμου τούτου ενώ παράλληλα επαναπροσδιορίζει τη σχέση της με τη φύση και τους συνανθρώπους της, χωρίς ούτε μια στιγμή να σταματά να ψάχνει για την ελπίδα και το φως. Παραμένει αμετακίνητη στις αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Οι αναγνώστες συνομιλούν με τα ποιήματα ταυτόχρονα όμως νιώθουν ελεύθεροι να κάνουν προεκτάσεις και συνειρμούς.
Το ακατέργαστο και οι μεταβολές του ύφους της ποίησης που κυμαίνεται από λιτό και επιγραμματικό έως λυρικό, είναι δηλωτικό της αθωότητας που η ποιήτρια πασχίζει να διασώσει μέσω της ποίησης. Εγώ από την πλευρά μου το μόνο που θα προσθέσω παραφράζοντας την επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Κορινθίους, είναι ότι η ποίηση όλα τα υπομένει και όλα τα ελπίζει.
*Η Ελένη Κοφτερού είναι ποιήτρια
Το παραπάνω κείμενο διαβάστηκε στην παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Afize Seferi «Oυρανός δεν είναι απαγορευμένος» (εκδόσεις Οσελότος), στις 11 Μαρτίου 2017 στο καφέ «Μπουκαδούρα» στην Καλαμάτα
