'' Σε τι συνίσταται η Ρώμη ενός Άντρα;

Αποκαλώ Άντρα Αυτόν

που έχει το Θάρρος και την επιμονή

να ταχθεί στο πλευρό

των δυστυχισμένων και των αδύναμων.

Αποκαλώ Γυναίκα Αυτήν

που καταφέρνει να ανακουφίσει

τα βάσανα του άλλου.''

~ Πέτερ Ντενώφ*

Τι θα τους κάψουν;

Μία εξαιρετική δουλειά με πολύ θετική ενέργεια. 

Με αποτέλεσμα, ένα μικρό παιδί - θεατή, ρωτάει με απορία  και διαφωνία. Μες στη σιωπή.  

-Τι θα τους κάψουν  ;;;; 

( ** το παιδί τον λένε Κωνσταντίνε) 

Κατάφερε η παράσταση να περάσει το μήνυμα: 

Να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι!!!

Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα

όπου ο αριθμητής

είναι ο πραγματικός του εαυτός,

και ο παρονομαστής

η ιδέα που έχει για τον εαυτό του.

Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής,

τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος.

Και όσο ο παρονομαστής

διογκώνεται προς το άπειρο,

τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν. 

Λέων Τολστόι

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.

Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.

Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.

Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων

μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.

Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,

ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ

τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,

τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,

κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...

Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.

Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.

Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.

Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.

Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,

σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι

ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,

κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ

στὰ ξεροπόταμα

καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.