**Υπ. ..για μερικούς οξυγόνο είναι το πνεύμα του..
Κάποτε ένας νέος ποιητής
ρώτησε τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε:
''Δάσκαλε διαβάστε τα γραπτά μου
και πείτε μου.
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσω;''
Και ο Ρίλκε τού απάντησε:
''Ρώτησε τον εαυτό σου:
Αν δε γράψεις, θα πεθάνεις;
Αν σου πει ναι, να αρχίσεις να
γράφεις χωρίς να ρωτάς κανέναν.''
Η γραφή της ποίησης δεν είναι
ένα πάρεργο. Δεν είναι ένα χόμπι.
Είναι μία βαθύτατη αναγκαιότητα,
όχι προσωπική αλλά καθολική.
Δηλαδή όλων των ανθρώπων.
Είναι η ανάγκη της επικοινωνίας, της
μετάδοσης μιας βαθύτατης εμπειρίας,
και της δημιουργίας ενός
πλατύτατου κλίματος αδελφοσύνης,
πέρα από τις διαφορές.
Πολιτικές, ιδεολογικές, παραδοσιακές,
φυλετικές, θρησκευτικές. Πολύ πιο πέρα.
Η ποίηση
παραμερίζει τα στοιχεία
που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Η ποίηση
αποκαλύπτει και αναδεικνύει
τα στοιχεία που τους ενώνουν.
Γι' αυτό η λειτουργία της
έχει μια μεγάλη κοινωνική σημασία.
Όπως έχουν πει οι μεγάλοι φιλόσοφοι:
''Οι ποιητές είναι οι οργανωτές
του κοινωνικού αισθήματος και οι
αρχιτέκτονες της ανθρώπινης ψυχής.''
Πώς γράφω;
Δεν ξέρω πώς γράφω. Απλώς
γράφω γιατί δε μπορώ να μη γράφω.
Όπως ένας άνθρωπος
δε μπορεί να ζήσει χωρίς ν' αναπνέει,
έτσι και ο ποιητής γράφει.
Γράφει όχι για να κερδίσει δόξα.
Γράφει όχι για να κερδίσει φήμη.
Γράφει γιατί δε μπορεί
να κάνει διαφορετικά.
Η ποίηση είναι απέραντη,
κι εφάπτεται με το απέραντο της ζωής.
Γιάννης Ρίτσος
