**Υπ. ..για μερικούς  οξυγόνο είναι το πνεύμα του..

Κάποτε ένας νέος ποιητής 

ρώτησε τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε: 

''Δάσκαλε διαβάστε τα γραπτά μου 

και πείτε μου.  

Αξίζει τον κόπο να συνεχίσω;''

Και ο Ρίλκε τού απάντησε: 

''Ρώτησε τον εαυτό σου:

Αν δε γράψεις, θα πεθάνεις;

Αν σου πει ναι, να αρχίσεις να 

γράφεις χωρίς να ρωτάς κανέναν.'' 

Η γραφή της ποίησης δεν είναι 

ένα πάρεργο. Δεν είναι ένα χόμπι. 

Είναι μία βαθύτατη αναγκαιότητα,

όχι προσωπική αλλά καθολική.

Δηλαδή όλων των ανθρώπων.

Είναι η ανάγκη της επικοινωνίας, της 

μετάδοσης μιας βαθύτατης εμπειρίας, 

και της δημιουργίας ενός 

πλατύτατου κλίματος αδελφοσύνης, 

πέρα από τις διαφορές. 

Πολιτικές, ιδεολογικές, παραδοσιακές, 

φυλετικές, θρησκευτικές. Πολύ πιο πέρα.

Η ποίηση 

παραμερίζει τα στοιχεία

που χωρίζουν τους ανθρώπους.

Η ποίηση 

αποκαλύπτει και αναδεικνύει

τα στοιχεία που τους ενώνουν. 

Γι' αυτό η λειτουργία της 

έχει μια μεγάλη κοινωνική σημασία.

Όπως έχουν πει οι μεγάλοι φιλόσοφοι:

''Οι ποιητές είναι οι οργανωτές

του κοινωνικού αισθήματος και οι 

αρχιτέκτονες της ανθρώπινης ψυχής.''

Πώς γράφω; 

Δεν ξέρω πώς γράφω. Απλώς 

γράφω γιατί δε μπορώ να μη γράφω. 

Όπως ένας άνθρωπος 

δε μπορεί να ζήσει χωρίς ν' αναπνέει,

έτσι και ο ποιητής γράφει. 

Γράφει όχι για να κερδίσει δόξα. 

Γράφει όχι για να κερδίσει φήμη.

Γράφει γιατί δε μπορεί 

να κάνει διαφορετικά.

Η ποίηση είναι απέραντη, 

κι εφάπτεται με το απέραντο της ζωής.

Γιάννης Ρίτσος