Η δημιουργία του σήμερα για το αύριο !

Αφιερωμένο στην ♡στις ♡ Κωνσταντίνα !


Ευλογία, θαύμα, τύχη, επιτυχία; Ή καλύτερα να μην το ψάχνω, ή να μην τον ονομάζω!
- Κλαις; Λυγίζεις εσύ; Εσύ μαμά; Που σε έχω παράδειγμα όσες φορές συναντάω εμπόδια, δυσκολίες;;!!!!
- Εμείς, μαμά, σε στηρίζουμε όχι μόνο σαν μαμά αλλά και σαν γυναίκα προς γυναίκα!!!

Είμαι περήφανη και ακόμα περισσότερο το κάνεις ΕΣΎ το όνομα που κουβαλάς!!!

Συνέχισε ( συνεχίστε, συνεχίζουμε) με κόπο και θάρρος για καλύτερο κόσμο αύριο!
Είμαι, είμαστε εδώ ένα κύτταρα της κοινωνίας σαν μία σταγόνα στον ωκεανό, λίγο χρώμα να αλλάξει ομορφιά!!!
Να φωτίζει!!!
Τριαντάφυλλο να γίνει!!!
Χρόνια πολλά
Ευτυχία και χαρά!!
Με πολύ κόπο ή ΜΑΜΑ

20/05/2025

Η ψυχή 

Είναι 

Εποχή 

Το Εγω 

Είναι 

Εσύ 

Ήλιο 

Φεγγάρι 

Χιόνι 

Παγωνιά 

Βροχή 

Ο κόσμος 

Εγώ +Εσύ 

Η ζωή 

Ονομάζεται 

Μαζί 

19/05/2025

Χρόνια πολλά Μαμά

Από παιδί 

Γονείς 

Παιδί ζητά 

Μπαμπά,μαμά 

Και 

Μπαμπά, μαμά 

Χρόνο 

Πουθενά 

Ο κύκλος 

Ξανά και ξανά!

11/05/2025...a..s-gj

Πείρε φως ξανά η ψυχή

Πείρε φως ξανά η ψυχή 

Όταν έχασα τη Γη

Χάθηκε η δική μου ψυχή 

Και ο Ήλιος μου έμοιαζε με βροχή 

Το Φεγγάρι πάνω στη πληγή 

Με μάτια και τυφλή 

Δώρο Θεού ήρθες Εσύ 

Έφερες πίσω τη Γη

Άνθησες τη ψυχή 

Πείρε φως ξανά η ζωή 

Πάτησες της αγάπης το κουμπί 

Ξέχασα πόνο και ντροπή 

Το δικό σου φιλί 

Έγραφε ΖΩΉ 

Μοσχοβολαει όμορφη ψυχή 

Νιώθω τυχερή 

Έγινε πράξη μία ευχή!

Το ποίημα ξεπηδάει από 

μιαν ανάγκη ν' αποδοθεί η σιωπή, 

από μιαν εντολή τής ανθρώπινης 

προιστορίας, ιστορίας και μεθιστορίας.

Μια εντολή 

που δίνεται στον ποιητή άθελά του

κι εκφράζεται μέσα από αυτόν.

Γράφοντας ποίηση

κάνει, χωρίς να το ξέρει, μια μάχη

σώμα με σώμα με το θάνατο.

Και όταν λέμε θάνατο

δεν εννοούμε μόνο τον φυσικό αλλά

και όλες τις μορφές κοινωνικού θανάτου.

Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι επιθυμίες 

που δεν εκπληρώνονται, όλα αυτά είναι 

μια καθημερινή εκτέλεση, ένας θάνατος.

Και όσο υπάρχει ο θάνατος,

θα υπάρχει και η αντίσταση στο θάνατο.

''Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις-

εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο,

με το λουρί στο σβέρκο,

Να τη, πετιέται αποξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου...''

Γιάννης Ρίτσος