Το ποίημα ξεπηδάει από 

μιαν ανάγκη ν' αποδοθεί η σιωπή, 

από μιαν εντολή τής ανθρώπινης 

προιστορίας, ιστορίας και μεθιστορίας.

Μια εντολή 

που δίνεται στον ποιητή άθελά του

κι εκφράζεται μέσα από αυτόν.

Γράφοντας ποίηση

κάνει, χωρίς να το ξέρει, μια μάχη

σώμα με σώμα με το θάνατο.

Και όταν λέμε θάνατο

δεν εννοούμε μόνο τον φυσικό αλλά

και όλες τις μορφές κοινωνικού θανάτου.

Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι επιθυμίες 

που δεν εκπληρώνονται, όλα αυτά είναι 

μια καθημερινή εκτέλεση, ένας θάνατος.

Και όσο υπάρχει ο θάνατος,

θα υπάρχει και η αντίσταση στο θάνατο.

''Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις-

εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο,

με το λουρί στο σβέρκο,

Να τη, πετιέται αποξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου...''

Γιάννης Ρίτσος