Ο Ernest Hemingway έγραψε κάποτε: «Το δυσκολότερο μάθημα που έπρεπε να πάρω ως ενήλικας είναι η αμείλικτη ανάγκη να συνεχίσω, ανεξάρτητα από το πόσο συντετριμμένος νιώθω μέσα μου. "

Η ζωή δεν σταματά όταν οι καρδιές μας είναι βαριές, το μυαλό μας είναι σπασμένο ή το πνεύμα μας νιώθει σαν να ξετυλίγεται. 

Αυτό που το κάνει ακόμα πιο δύσκολο είναι ότι κανείς δεν μας προετοιμάζει πραγματικά για αυτό.

 Ως παιδιά, μεγαλώνουμε με ιστορίες γεμάτες ευτυχισμένο τέλος, ιστορίες λύτρωσης και θριάμβου όπου όλα μπαίνουν πάντα στη θέση τους. 

Αλλά η ενηλικίωση αφαιρεί αυτές τις παρηγορητικές αφηγήσεις. Αντίθετα, αποκαλύπτει την σκληρή αλήθεια:, πως τίποτα δεν είναι  εύκολο και συχνά θα χρειαστεί να δώσουμε μάχες πολλές φορές άνισες.

Ναι, είναι εξουθενωτικό. Και ναι, υπάρχουν μέρες που είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις άλλο ένα βήμα. 

Αλλά ακόμα και τότε, προχωράμε μπροστά.

Κάθε μικρό βήμα είναι απόδειξη της ανθεκτικότητάς μας, μια υπενθύμιση ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε, εξακολουθούμε να αρνούμαστε να τα παρατήσουμε.