Μια μικρή βόλτα.
Ωραία μέρα! Το φως του ήλιου λάμπει τα πάντα,μέχρι και την ψυχή!
Περπατώ.
Ανοίγω- κλείνω τα μάτια.
Μπροστά στο δρόμο μου και μπροστά σε μία πόρτα ,στο πεζοδρόμιο, ένα καροτσάκι.
Δύο τρία βήματα.Στο μυαλό πέρναγαν πολλά και διάφορα. Σύγκρουση απόψεων στον εαυτό μου. Πώς συγκρούονται τα σύννεφα με αντίθετη φορτίο;!
Αστραπές!
Αστραπές!
Η ενέργεια είχε μπει στις φλέβες. Η καρδιά να μην αντέχει το φορτίο. Σαν ένα μοτέρ που του δίνεις γκάζι πολύ!
Και έτσι πηρα θάρρος, το πλησιάζω.
Βλέπω ένα πανέμορφο μωράκι!!!
Τόλμησα!! Βλέπω το πρόσωπο του!!!
Ναιιι, ναιιιι, ναιιιι χαμογελάει!
Τι ωραίο! Τι θαύμα ζω !!!
Βγαίνει η μητέρα του!
Με κοίταξε με χαρά!
Είναι αγοράκι, λέει,15 ημερών!!
Αποχαιρέτισε πάλι με το χαμόγελο του!!!
Θεέ μου!! Τι ποιό ωραίο!!!
Συνεχίζω! Περπατώ!Οξυγόνο στα πνευμόνια, εικόνες στα μάτια, μαθήματα στο μυαλό!
Με πάνε τα βήματα σε σούπερ μάρκετ..
....
Στη σειρά...ρωτάει ο πωλητής:
- Ποιος έχει σειρά;
- Εγώ, λέει μια γιαγιά από μακριά...
Το κεφάλι βαρυ!
Δεν κρατάει το βάθος και σκύβει!
Βρε,λέω...ο νέος έχει εμπιστοσύνη η παραπάνω γενιά ... ...
Σπάω το κεφάλι πώς να εκφράσω το μάθημα με ευγένεια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου